Franska hótelið

sem hvarf, úr 1. þætti; "Tímavillur"

---

Í október 1979 lögðu tvenn hjón, Len og Cynthia Gisby og Geoff og Pauline Simpson, af stað frá Bretlandi í tveggja vikna ferðalag um frönsku sveita byggðina og norður Spán.

Að kvöldi þann 3. Október voru ferðalangarnir staddir á hraðbraut norðan Montelimar í frakklandi og voru að svipast um eftir stað sem byði uppá gistingu.

Innan skamms komu þau að móteli sem virtist lofa góðu.

Þegar þau fóru inn tók á móti þeim starfsmaður í óvenjulegum, plómulituðum, einkennisbúning sem sagði þeim að því miður væri allt fullt.

Hinsvegar gat hann bent þeim á annað hótel skammt frá sem hann væri viss um að hefði laus herbergi, hann gaf þeim akstursleiðbeiningar og hópurinn þakkaði fyrir sig og lagði af stað.

Hjónin voru ekki í neinum vandræðum með að finna rétta veginn og tóku eftir því að allt umhverfið á þessari leið var gamaldags, gamaldags hús og meira að segja gamaldags auglýsingarplaköt sem kynntu sýningar gamaldags sirkúss.

Vegurinn var líka gamaldags, steinlagður og mjór, greinilega ekki hannaður fyrir bílaumferð.

Eftir að hafa keyrt skamma stund komu þau að eina húsinu sem þau hefðu séð á leiðinni sem sýndi einhverskonar ummerki um líf.

Húsið var vel upplýst og nokkrir menn stóðu fyrir utan.

Þegar þau spyrðust fyrir um herbergi var þeim tjáð að þetta væri ekki hótelið sem þau leituðu að heldur einskonar gistihús.

Hópurinn lagði af stað aftur og fundu fljótlega tvær aðrar byggingar, önnur byggingin var lögreglustöð og hin skartaði stóru skilti sem á stóð Hótel.

Hótelið var gamaldags tveggja hæða hús en leit vel út og hópurinn orðinn of þreyttur til þess að halda lengra áfram. Þegar þau komu inn gátu þau á einhvern hátt gert sig skiljanleg, en enginn á staðnum talaði ensku, og fengu að lokum herbergi.

Hótelið var enn meira gamaldags að innan, mikið um þungar viðarmublur og á borðum voru engir dúkar. Þau sáu enga síma, lyftur né neitt annað sem myndi gefa til kynna að það væri 1979. 

Herbergin voru í samræmi við restina af hótelinu.

Stór þung rúm með bólstruðum höfuðgafli í stað kodda, hurðarnar voru læstar með viðarloku og fyrir gluggunum voru aðeins viðar hlerar en ekkert gler.

Baðherbergið sem fjórmenningarnir deildu var með gömlum pípulögnum og gamaldags blöndunartækjum. Herbergin virtust þó hrein og þægileg, og jafnvel sjarmerandi.

Þegar hjónin höfðu lokið við að taka upp úr töskum fóru þau niður í matsal þar sem þau fengu einfalda en seðjandi máltíð sem samanstóð af eggjum, steik og kartöflum, skolað niður með bjór. Ferðalangarnir fóru saddir og sælir í rúmið eftir þessa máltíð og steinsváfu alla nóttina.

Um morguninn fóru þau aftur niður í matsal og fengu þá morgunmat; brauð, sulta og þykkt, sterkt kaffi sem þeim fannst nánast ódrekkandi. 

Á meðan þau borðuðu tóku þau eftir því að hinir gestir hótelsins voru líka gamaldags í klæðnaði, fyrir framan þau sat kona í silkislopp með lítinn hund í fanginu, tveir lögreglumenn í furðulegum einkennisbúningum gengu inn, hópurinn hafði aldrei séð slíka búninga áður í Frakklandi.

Ferðalangarnir voru heillaðir af undarleika þessa svæðis og ákváðu að þau yrðu að taka myndir til minningar um þennan stað.

Geoff myndaði Pauline sem stóð fyrir utan við glugga, á meðan Len tók mynd af Cynthiu inni á hótelinu og aðra af hótelinu sjálfu.

Þegar Len fór í móttökuna til þess að greiða reikninginn þeirra varð hann hissa þegar hann var aðeins rukkaður um 19 franc, en það jafngilti um 3 pundum (531 ISK) 1979.

Len hélt að starfsmaðurinn hefði misskilið og reyndi að útskýra að hann ætlaði að greiða fyrir allann hópinn að meðtöldum mat og drykk.

En starfsmaðurinn brosti bara og kinkaði kolli, Len sýndi lögreglu mönnunum tveimur reikninginn til staðfestingar og þeir kinkuðu einnig kolli, já já þetta var rétt upphæð.

Ferðalangarnir héldu leið sína og eyddu tveimur frábærum vikum um frakkland og spán. 

Á heimleiðinni ákváðu þau að fara aftur á litla, gamaldags, hótelið því verðið var auðvitað ójafnanlegt.

Þau fundu afreinina, keyrðu sama mjóa veginn, sáu sömu sirkús plakötin en.. 

Hótelið var horfið.

Hjónin fóru þá að mótelinu við veginn til þess að biðja um leiðbeiningar. 

Starfsmaðurinn á mótelinu hafði aldrei heyrt um neitt slíkt hótel, og það hafði aldrei verið neinn að vinna þar í plómulituðum einkennisbúning.

Hjónunum fannst þetta of furðulegt og keyrðu nokkrum sinnum litla mjóa veginn til þess að reyna að finna hótelið, en það var eins og það hefði gufað upp, engin ummerki sýnileg.

Hópurinn gafst upp og fundu að lokum hótel í Leon sem kostaði þau, mjög  nútímalega, 247 franc.

Hjónunum fannst þetta hið furðulegasta mál en gerðu ráð fyrir því að þetta ætti sér einhverja skynsamlega skýringu, það er þangað til þau komu heim.

Þegar hjónin létu framkalla myndirnar úr ferðinni voru þær þrjár myndir sem voru teknar á hótelinu þær einu á filmunni sem voru ekki til staðar. 

Filman var ekki skemmd, myndirnar voru teknar á miðju filmunnar og allar aðrar myndir í fínum gæðum.

En þessar þrjár höfðu ekki fests á filmu, ekkert óeðlilegt var að sjá á filmunni sjálfri, en það var bara engin mynd.

Vinur Lens sem var tísku sagnfræðingur benti honum á að skrítni einkenningsbúningurinn sem lögreglumennirnir báru samsvaraði lýsingu á þeim sem franska lögreglan notaði snemma á 20 áratugnum.

Hlustaðu á þáttinn um franska hótelið og fleiri tímavillur!