Andaglas

Úr 2. þætti; "Ærsladraugar"

---

Ég ólst upp við hryllingsmyndir, þannig að ég vissi svo sem alveg af draugum og draugangi.

En það var ekki fyrr en ég fór í andaglas með systir minni sem ég trúði 100% á drauga.

Við fórum í andaglas þegar ég var um 13 ára, við vildum ná sambandi við afa okkar sem ég komst að seinna hefði dáið skyndilega, og langafa okkar sem var myrtur á 19 áratug þegar hann flutti frá Kanada til Bretlands.

Ég vissi ekki þá að þeir sem við náðum samband við voru að villa á sér heimildir.

Ég man hvernig glasið hreyfðist eftir að við spurðum “bönnuðu spurninguna” “Hvernig dóst þú?”

Systir mínn varð hrædd og skipaði mér að hætta að hreyfa glasið, en ég hélt að hún væri að hreyfa það.

Við tókum glasið af og hættum án þess að “kveðja”.

Árum seinna flutti systir mín út af heimilinu og ég var mjög þunglyndur unglingur.

Þá fór að hefjast gauragangurinn, glös möl brotnuðu í eldhúsinu, ruggustóll fór að rugga af sjálfum sér. Ég man að ég sat og horfði á þegar eldhússtóll var dreginn þvert yfir herbergið og sneri svo beint að mér, eins og einhver hefði sest í hann til þess að horfa beint á mig.

Ég man líka eftir að hafa fundið fyrir því að það var togað í mig þegar ég reyndi að fara upp stigann úr kjallaranum, en það var þar sem við fórum í andaglas.

Ég var alltaf hræddur í kjallaranum, fannst alltaf eins og einhver væri að horfa á mig.. 

Í eitt skipti datt bók á mig, beint á hausinn á  mér, en ég varð að standa upp og ganga að bókahillunni til þess að ganga frá henni, hillan var það langt frá.

Ég hef oft velt því fyrir mér hvað það var sem kom inn á heimilið á þessum tíma, eina sem mér dettur í hug er að einhverjar dyr hljóta að hafa opnast við andaglasið.

Hlustaðu á hlaðvarpsþáttinn um Ærsladrauga, þar sem við ræðum meðal annars þessa frásögn!