Madison

Og Afi. Úr 3. þætti; "Fyrri Líf"

---

Madison var fyrsta barn okkar hjóna, þannig að allt sem við upplifðum með hana vorum við að upplifa í fyrsta skipti.

Hún var heilbrigð og og glöð.

Það sem ég man eftir sem barn var að pabbi lá á bakinu og lyfti okkur upp á fótunum og lét okkur fljúga, við kölluðum það “flugvél” við meira að segja “lékum” hljóðin með.

Ég elskaði þetta og gerði þetta líka við dóttur mína þegar hún var orðin nógu gömul og hún elskaði að fljúga jafn mikið og ég hafði gert sem barn. 

Hún tók þetta reyndar skrefinu lengra og krafðist þess að vera með hatt á höfðinu í fluginu og á milli þess sem hún bankaði, virtist hún vera í hróka samræðum í fluginu, við héldum bara að þetta væri eitthvað sem öll börn gera.

Þegar Madison var tveggja ára hljóp hún um allt hús með hendurnar útí loftið og lék flugvél, þetta var bara eitthvað sem hún elskaði að gera og við héldum að það væri bara út af flugvéla leiknum sem ég var vanur að leika við hana.

Eftir því sem árin liðu og Madison gat farið að tjá sig, komu oft mjög furðulegir hlutir upp úr henni, eins og td orðalag sem hún notaði þegar hún var hissa eða þegar henni brá var “oh golly gosh” (þetta er mjög gamaldags orðalag sem var notað á sjötta áratug síðustu aldar í Bandaríkjunum) konunni minni þótti þetta fyndið og hún hafði aldrei heyrt neinn nota þetta orðalag. 

En ég hafði heyrt þetta notað áður, afi minn notaði þetta alltaf við einmitt þessar sömu aðstæður, þegar hann var hissa eða honum brá, ég hafði ekki heyrt neinn annan nota þetta orðalag, hvorki í minni fjölskyldu né annarsstaðar.

Ég spurði Madison, hvar hún hafði lært að segja þessa setningu, hún horfði á mig svona eins og að hún skildi ekki hvað ég var að meina og sagði svo, ég hef alltaf sagt þetta og svo hélt hún áfram að leika sér. 

Afi minn dó áður en ég kynntist konunni minni, þannig að Madison hafði aldrei hitt hann og ekki konan mín heldur, það var þannig engin ástæða til að ræða afa minn neitt á heimilinu enda gerðum við það aldrei.

Ég spurði foreldra mína, sem pössuðu Madison stundum, hvort þau hefði sagt henni frá honum, en þau neituðu því og höfðu enga ástæðu til að ljúga því að mér (þau vissu ekki um þetta orðalag sem ég var að velta fyrir mér)

Okkur þótti Madison líka vera of lítil til að vera að tala um dauðann við hana.

Ég ákvað að láta þetta bara vera óútskýrt og mögulega væri þetta bara furðuleg tilviljun.

Eitt skipti þegar Madison var 4 ára gömul, var ég að baksa við að reyna að finna út úr bilun í bíl konu minnar (ég er ekkert sérstaklega góður bifvélavirki, en vildi reyna að sjá hvort ég gæti eitthvað gert) þegar dóttir mín kemur til mín og spyr hvað ég sé að gera, hún er mjög forvitin að eðlisfari og við höfum alltaf reynt að svara spurningum hennar og leyfa henni að taka þátt í því sem við erum að gera. 

Ég útskýrði fyrir henni að bíllinn væri bilaður og ég væri að reyna að laga hann, hún bað um að fá að sjá og ég lyfti henni upp á stuðarann til að hún gæti séð ofan í húddið, hún spyr hvað hafi gerst og ég svara henni á einföldu máli, eins og maður gerir við 4 ára barn. 

Hún fer þá með höndina ofan í vélina á bílnum, ég segi henni að hætta þessu en hún ýtir mér bara frá með hinni hendinni og segir með mjög ákveðnum tón “ég veit hvað ég er að gera Mickey” 

Mér brá, hún var vön að kalla mig pabba og það kallaði mig enginn Mickey, nema afi minn. Hann hafði alltaf kallað mig Mickey, ég hafði heldur aldrei heyrt röddina hennar svona ákveðna. 

Ég gat ekki annað en bara horft með undrun á það sem hún var að gera, að baksa við að komast að einhverjum parti í bílnum sem hún sagði að þyrfti að ná úr, því hann væri brotinn. Ég fór niður með hendina í vélina og náði klemmu sem hún sagði að þyrfti að skipta um, því hún væri brotin. Ég. Var svo hissa að ég bara þakkaði henni fyrir hjálpina.

Ég ákvað að hafa samband við pabba, því hann hafði meira vit á bílaviðgerðum en ég (afi hafði kennt honum) og biðja um ráð hjá honum eftir að ég hafði útskýrt hvernig bilunin í bílnum væri, sagði pabbi mér nánast það sama og 4 ára dóttir mín hafði sagt, það var þessi klemmu sem þurfti að skipta um.

Ég gerði það og bíllinn komst í lag.

Hvernig gat dóttir mín 4 ára gömul haft þessa kunnáttu?

Hún hafði aldrei komið nálægt bílaviðgerðum fyrr, enda bara 4ára gömul.

Hún vissi nákvæmlega hvað þessi partur gerði og hvernig þetta virkað og hvað þyrfti að gera til að laga bílinn!

Svo var eitt skipti sem Maddý var búin að vera “fljúgandi” um allan garð að hún “lenti” og lagðist í grasið hjá okkur hjónum og sagði, pabbi mannstu þegar ég var flugmaður?

Við hjónin hörðum undrandi á hvort annað, Maddý hafði aldrei komið um borð í flugvél, hún hafði ekki einu sinni komið nálægt flugvél.

Konan mín sagði, hvenær varstu flugmaður Maddy?    

Maddy horfði á mömmu sína með svona DÖH svip ,,það var í gamla lífinu mínu mannstu,, sagði hún.

Ég sagði henni að hún ætti bara þetta líf og spurði hana hvað hún væri að meina.

Hún var með svo mikið sjálfstraust í röddinni þegar hún sagði að ég hefði rangt fyrir mér, hún hefði átt annað líf bara áður en hún dó. 

Við vissum ekki alveg hvernig við áttum að bregðast við þessu hjá henni, svo við létum það bara eiga sig, við ræddum þetta, ég og konan mín og reyndum að finna eðlilega útskýringu á þessu, en gátum það ekki.

Það var margt sem Maddý spurði um, hún var sérstaklega áhugasöm um nýja tækni, eins og þegar við skiptum gamla túbusjónvarpinu út fyrir flatskjá, henni fannst það alveg magnað og þegar við útskýrðum tölvur og netið fyrir henni.

Hún var forvitin og spurði mikið, hún hafði alltaf verið þannig.

Við höfðum ekki talað um dauðann við hana eða horft á þætti sem tengdust dauðanum né flugi eða flugmenn sku á nokkurn hátt.

Fyrri líf og endurholdgun var ekki eitthvað sem við trúðum neitt sérstaklega á eða töluðum um á heimilinu eða yfir höfuð.  

Samt sem áður var barnið mitt að tala um fyrra líf, við erum opin og víðsýn, þannig að við ákváðum að horfa á þátt um fyrri líf með dóttur okkar.

Ég tók eftir því að Maddý sem hafði verið að leika sér var komin og horfði með áhuga og athygli á þáttinn, í auglýsinga hléinu spurði ég hana hvort henni fyndist þetta vera það sem hún hafði verið að meina þegar hún talaði um “gamla lífið sitt”?

Hún sneri sér að mér og sagði ,já þetta er nákvæmlega það sem ég er að meina.

Ég ákvað að ath hvort hún myndi eitthvað meira og spurði hana hvort hún myndi nafnið sitt, hún sagði Leo, ég hét Leo.

Ég var í sjokki, það var einmitt nafn afa míns.

Þarna var komið þetta með orðalagið þegar henni brá, allt sem hún virtist vita um bíla, nafnið og það að hafa verið flugmaður.

Þetta passaði nákvæmlega við líf afa míns, hann hafði verið flugmaður hjá hernum og þegar hann fór á eftirlaun, opnaði hann bílaviðgerðar verkstæði í bílskúrnum sínum og hann var einn af þeim fáu í mínu lífi sem kallaði mig Mickey. 

Ég vildi ekki spurja svona ungt barn um dauðann, en ég varð bara að vita hvort hún vissi hvernig afi dó, svo ég spurði.

Hún stóð upp og setti litlu hendina sína á hnéð mitt, horfði beint í augun á mér með svona vorkun í augunum og lágri röddu og sagði ,,ég fyrirfór mér ekki Mickey, það voru lungun sem gáfu sig, en mér líður vel núna” svo settist hún aftur á gólfið og hélt áfram að horfa á sjónvarpið. 

Ég reyndi að láta ekki á neinu bera, en ég táraðist og varð að fara afsíðis til að jafna mig.

Málið var nefnilega að afi hafði verið með lungnakrabbamein sem var komið á það stig að það var ekkert hægt að gera nema að gefa afa lyf til að gera honum þessa síðustu vikur og mánuði bærilegri fyrir hann. 

Eitt skipti þegar amma kom heim úr búðinni var afi dáinn í stólnum sínum, við hlið hans fannst tómt lyfja glas og við höfðum alla tíð haldið að hann hefði bara fengið nóg og ákveðið að enda líf sitt, hann vildi nefnilega ekki vera byrði á neinum og það var eitthvað sem hann talaði oft um.

Sektarkenndin og eftirsjáin um að hafa skilið hann eftir einan með hugsunum sínum þennan dag var tilfinning og upplifun sem fjölskyldan hafði öll verið að kljást við síðan hann dó mörgum árum áður.

En hérna var dóttir mín að segja mér hluti um afa sem við fjölskyldan þurftum svo sannarlega á að halda að heyra, en hún gat ekki á nokkurn hátt vitað, hún hafði aldrei hitt hann né heyrt neitt um það hvernig hann dó.

Ég er þakklátur fyrir að hafa fengið þessa lokun.

Maddy er núna 26 ára og hún man ennþá eftir þessu öllu, en hún segir að minningarnar frá lífinu sem afi, séu að mestu leyti farnar.

Mér finnst sjálfum eins og þegar hún var búin að koma þessum skilaboðum til okkar um afa, hafi hún losað um þessar tilfinningar frá fyrra líf og loksins fengið að lifa í núverandi lífi sem dóttir mín, en ekki afi.

Hlustaðu á hlaðvarpsþáttinn um fyrri líf, þar sem við ræðum þessa frásögn meðal annars!